Emily

Emily Brontë'nin dünyası üzerine bir sinema yorumu yapmamı isterseniz, hayatın ona sadece sessiz kalmak ve itaat etmek rolünü verdiğini söyleyebilirim. Toplumun, onun fikirlerini dile getirmemesini, iç dünyasını ve hayallerini paylaşmamasını beklediğini hissediyorum. Ancak Emily, bu rollerin dışına çıkmayı arzu eden bir kadın. Onun, yaşamı tam anlamıyla ve tutkulu bir şekilde deneyimleme isteğini, içinde taşıdığı yoğun duygularla anlatabiliriz. Film izlerken Emily'nin sesini duyabilir, onun hikayelerle dolu zihniyle tanışabiliriz. O sessiz kalmaktan çok daha fazlasını istiyor, kendi düşüncelerini ve arzularını yönetme özgürlüğünü arzu ediyor. Toplumun kalıplarına ve isteklerine uymaktan ziyade, kendi yolunu çizmeyi tercih ediyor. Bu filmde, Emily'nin sadece bir karakter olmadığını, aynı zamanda bir direniş sembolü olduğunu görüyoruz. Onu izlerken, belki de birçoklarımızın içinde bulunduğu ama bir türlü ifade etmekte zorlandığımız o özgürlük arzusunu fark ediyoruz. Onun çığlığı, belki de bizim duyulmayan çığlığımız. Bu yapıtı izlerken Emily'nin sessiz kalmayı reddetmesinin nedenlerini daha iyi anlıyoruz. Kendi hikayesini yazma cesaretine sahip bir kadın olarak Emily, belki de tüm kadınların fısıltılarla dile getirdiği haykırışları temsil ediyor. Sonuç olarak, bu film beni derinden etkileyen, düşündüren ve üzerine uzun süre düşüncelere dalmama neden olan bir sinema deneyimi oldu. Emily'nin duygularına, düşüncelerine ve arzularına eşlik etmek, onun yaşadığı dönemi ve toplumsal baskıları daha iyi anlamamı sağladı.